Jest to for­ma pomo­cy skie­ro­wa­na do osób prze­ży­wa­ją­cych kry­zy­sy roz­wo­jo­we lub mają­cych trud­no­ści przy­sto­so­waw­cze. Odby­wa się w for­mie kil­ku spo­tkań, któ­rych celem jest usta­le­nie źró­deł pro­ble­mu, poszu­ka­nie nowych spo­so­bów jego roz­wią­za­nia oraz wspar­cie klien­ta w podej­mo­wa­nych przez nie­go zmia­nach.

Ter­min ten odno­si się do oddzia­ły­wań tera­peu­tycz­nych mają­cych na celu pomoc oso­bie w poko­na­niu pro­ble­mów zwią­za­nych, mię­dzy inny­mi, z rela­cja­mi z ludź­mi, trud­no­ścia­mi emo­cjo­nal­ny­mi oraz stre­sem. Psy­cho­te­ra­pia jest pro­ce­sem, któ­re­go celem jest zmia­na spo­so­bu myśle­nia, prze­ży­wa­nia i zacho­wa­nia na bar­dziej adap­ta­cyj­ny. Ofe­ru­je bar­dziej „głę­bo­kie” podej­ście do pro­ble­mu i trwa dłu­żej niż porad­nic­two psy­cho­lo­gicz­ne. Psy­cho­te­ra­pia obej­mu­je wni­kli­we pozna­wa­nie uczuć, prze­ko­nań i myśli czło­wie­ka, włą­cza­jąc te, któ­re mają źró­dło w dzie­ciń­stwie, aby w peł­ni zro­zu­mieć pro­blem lub cier­pie­nie, któ­re­go doświad­cza. Roz­wój opar­tej na zaufa­niu rela­cji z tera­peu­tą ma ogrom­ne zna­cze­nie w efek­tyw­nym lecze­niu.

Z tej for­my pomo­cy korzy­sta­ją oso­by, któ­re swój pro­blem loka­li­zu­ją w rela­cji z part­ne­rem / part­ner­ką. Pra­cę w tej for­mie roz­po­czy­na się od spo­tkań kon­sul­ta­cyj­nych. Wstęp­ne kon­sul­ta­cje pozwa­la­ją zde­fi­nio­wać pro­blem oraz okre­ślić cele tera­peu­tycz­ne, nad któ­ry­mi będzie podej­mo­wa­na pra­ca. Etap ten koń­czy się zawar­ciem kon­trak­tu tera­peu­tycz­ne­go i roz­po­czę­ciem pro­ce­su psy­cho­te­ra­peu­tycz­ne­go. W trak­cie tera­pii poru­sza­ne są tema­ty zwią­za­ne z aktu­al­ną sytu­acją życio­wą part­ne­rów, jak rów­nież z indy­wi­du­al­ną histo­rią życia każ­de­go z nich. Wyjąt­ko­we zna­cze­nie mają wszyst­kie emo­cje poja­wia­ją­ce się w trak­cie sesji pomię­dzy uczest­ni­ka­mi.

Spe­cy­ficz­na for­ma pomo­cy w sytu­acjach trud­nych, kie­dy sto­so­wa­ne wcze­śniej przez czło­wie­ka stra­te­gie radze­nia sobie oka­zu­ją się nie­wy­star­cza­ją­ce. Kry­zys jest momen­tem zwrot­nym, cha­rak­te­ry­zu­je się sil­nym napię­ciem emo­cjo­nal­nym, towa­rzy­szy mu lęku, oba­wa przed utra­tą kon­tro­li oraz bez­sil­ność. Do oko­licz­no­ści kry­zy­so­wych moż­na zali­czyć, np. sytu­acje bez­po­śred­nie­go zagro­że­nia życia lub zdro­wia, śmierć bli­skiej oso­by oraz roz­wód.

For­ma pomo­cy skie­ro­wa­na do osób mają­cych trud­no­ści w sfe­rze sek­su­al­nej. Pomoc pro­fe­sjo­na­li­sty uży­tecz­na jest, mię­dzy inny­mi, w przy­pad­kach czyn­no­ścio­wych zabu­rzeń sek­su­al­nych, pro­ble­mów zwią­za­nych z potrze­ba­mi sek­su­al­ny­mi oraz pożą­da­niem, a tak­że w trud­no­ści w rela­cjach part­ner­skich.

• dia­gno­za neu­rop­sy­cho­lo­gicz­na
• dia­gno­za inte­lek­tu
• dia­gno­za oso­bo­wo­ści

Pro­ces dia­gno­stycz­ny roz­po­czy­na się od indy­wi­du­al­ne­go spo­tka­nia kon­sul­ta­cyj­ne­go, w trak­cie któ­re­go oma­wia­ny jest cel bada­nia. Pod­czas pierw­szej wizy­ty zbie­ra­ny jest tak­że wywiad kli­nicz­ny, któ­ry jest pod­sta­wo­wą meto­dą dia­gno­zy psy­cho­lo­gicz­nej. Kolej­ne spo­tka­nia pole­ga­ją na prze­pro­wa­dze­niu testów psy­cho­lo­gicz­nych, któ­re są dobie­ra­ne odpo­wied­nio do celu bada­nia. Pro­ces dia­gno­stycz­ny koń­czy się wyda­niem pisem­nej opi­nii.